O mało nie upuściłem kubka. Zahra i ja spojrzeliśmy sobie w oczy. Nie poprawiała jej. Nie musiała.
Byliśmy blisko. Proste. Aż Amira skończyła dziesięć lat. Wtedy Jamal postanowił „wziąć sprawy w swoje ręce”. Nagle pojawiły się SMS-y o budowaniu więzi i weekendach narzuconych przez sąd, które ignorował latami. Nie zablokowaliśmy go – nie mogliśmy. Ale to coś w Amirze zadrapało. Zauważyła pominięte urodziny, odwołania w ostatniej chwili, przeprosiny w postaci prezentów. Mimo to chciała wierzyć.
Mniej więcej w tym czasie przestała nazywać mnie „tatusiem”. Nie zwracała się do niego w ten sposób – po prostu „tato”, kiedy było to konieczne. W moim przypadku wróciła do „Josha”. Rozumiałem. To był jej sposób na zachowanie neutralności. Ale i tak nie było to dla mnie miłe.
I tak ciągle się pojawiałem. Odwożenie do szkoły. Notatki z lunchu. Odrabianie prac domowych. Koncerty chóru. Mecze piłki nożnej. Po prostu starałem się być trochę ciszej.
Potem przyszedł SMS. Podjechałem pod krawężnik Jamala. Pobiegła prosto do mojego samochodu.
„Nie chcę zostawać” – powiedziała, zapinając pas.
A potem to pytanie. Nie zapytałem dlaczego.
Następny
Aby zobaczyć pełną instrukcję gotowania, przejdź na następną stronę lub kliknij przycisk Otwórz (>) i nie zapomnij PODZIELIĆ SIĘ nią ze znajomymi na Facebooku.
