Moja żona zaczęła wracać do domu po godzinie 21:00 z dziwnymi śladami na nadgarstkach, więc pewnego wieczoru pojawi się w jej przedwcześnie

Jak w gabinecie lekarskim przed otrzymaniem złych wiadomości.

Wtedy to usłyszałem.  Śmiech.

Cichy, stłumiony dźwięk, a potem cichy szmer rozmowy. Dochodził z korytarza. Gabinet Nary. Żaluzje były zasłonięte, co od razu mnie uderzyło: nienawidziła zamkniętych przestrzeni.

„Czuję się przez nich uwięziona, Jon” – powiedziała. „Potrzebuję wysokich sufitów i otwartych przestrzeni!”

Zwolniłam, serce biło mi tak mocno, że miałam wrażenie, jakby ściskało mi gardło.

Zapukałem. Nic. Nacisnąłem klamkę. Była zamknięta.

Wtedy usłyszałem jej głos za drzwiami, stłumiony, ale bez wątpienia należał do mojej żony.

„Kto tam?” zapytała.

Nie odpowiedziałem. Nie mogłem. Stałem tam, z ręką zamarzniętą na metalowej klamce, wpatrując się w nią, jakby mogła cofnąć czas.

W końcu zamek zaskoczył. Drzwi zaskrzypiały i otworzyły się.

I tam była.

Nara.

Szeroko otwarte oczy. Blada twarz. Wyraz twarzy, jaki dajesz komuś, kogo się nie spodziewałeś i może nie chciałeś… zobaczyć.